De natuur spreekt: kleur en klank

De natuur roept. Mijn hart antwoord.

Mijn schoenen zijn in een wip aan, mijn jas en das en natuurlijk mijn vertrouwde camera.

Al na een paar minuten sta ik stil. Rechts voor mij in een weelderige struik zit een groot aantal zangvogels. En ze doen hun naam eer aan.

Midden op het pad sta ik onbeweeglijk stil, sluit mijn ogen en open mijn oren. Ik hoor geen auto’s, geen snorrende scooters of geroezemoes. Enkel mooie muziek. De schitterende klanken beroeren mijn lijf, mijn hart danst, mijn gevoel loopt over van zoveel moois.

Minutenlang geef ik me over. De kou deert niet. Ik voel alleen de magie. Steeds meer vogels laten zich zien. Links en rechts strijken ze neer, strooien ze het lentegevoel over het landschap.

Ik wil verder lopen, maar ik wil ook deze betovering niet verbreken. Er wacht meer dus ik zet mijn benen in beweging, zie de vogels opvliegen, kijk ze lachend na.

Met mijn handen in mijn zakken en mijn hoofd in mijn kraag dwaal ik door.

Een grijsgrauwe hemel spiegelt zich in het water. Een klein schilderijtje met een ijzige omlijsting ontvouwt zich voor mijn ogen.



Goh, het hangt hier wel heel mooi te drogen. Handig, zo’n waslijn!

Een groot nest hangt links van mij in een kleine boom. Vlakbij zit mama onbeweeglijk op een tak. Zelfs als ik heel dicht nader, blijft ze zitten. Zou ze op de kleintjes passen?


Dan wordt mijn aandacht ineens getrokken door een voor mij onbekend vogeltje. Ik denk eerst aan een roodborstje, maar nee het is toch wat anders.



Gebiologeerd staar ik naar het prachtige vogeltje. Wat een schitterende oranje-rode buik!

Maar hij of zij is niet alleen. Twee takken lager zit een andere vogel. Ze lijken totaal niet op elkaar, maar blijven toch in elkaars buurt zitten. Als de een opvliegt, gaat de ander er achteraan. Zou het een paartje zijn?

Het is gelukt om ze allebei samen op de foto te zetten. De verschillen zijn opmerkelijk, maar het zijn inderdaad mannetje en vrouwtje van dezelfde soort. Het blijken goudvinken te zijn. Ik zeg niet welke, maar het mannetje is het mooist ;)

Een trio eenden baddert geruisloos voorbij.

En dan gaat het weer sneeuwen. Alhoewel, van een sneeuwbui valt nauwelijks te spreken. Het is meer een handjevol kleine vlokjes. Zachtjes zweven ze om me heen. Kleine prinsesjes laten mij verwonderd achter. Onvangbaar, maar lieflijk en zacht.

Als in een droom eindig ik mijn wandeling in kleur. Ze zijn er nog. Ze hebben het nog niet opgegeven en tonen trots hun lente-spirit.