Een oceaan van levende gezichten

Hoe de sneeuwuil zich tooit
met fluwelen spinsels, draden vol
leven met oceaankleurig mos
in een reflectie van sierlijke vrijheid.

Hoe de slaper zich wiegt
tussen hemel en aarde, het bladspel
van een verborgen eik in dromen
en in de armen van een nieuwe liefde.

Hoe de eenzaamheid zich losrukt
uit het hoefgetrappel van het nachtpaard
de stem die uit muren klinkt en het hart
laat schitteren als de zwaluw, pijlsnel
langs de eeuwigheden van de dageraad.

Hoe het onzichtbare pad
zich openbaart aan de lichtende ogen
van de sprekende pop, de zinnen zich
herschikken naar het cadans van geluk.

De zwerver zwaait met zijn dirigentstokje
beroert de melodieën van morgen
luistert naar de nachtegaal
die klaprozen uit vingers tovert
en zeesterren over de horizon laat vliegen.