Onder een verdwaalde steen

de nacht

onaangeroerd, vertrokken
met de trein van half zeven
onder het gebladerte te volgen
de nacht
ontkleedt de dijk van oude wilgen
en verschrompelde schaduwen

het water

de golven vormend
dreigen onder spiegels
waar ijskoude dromen beven
het water
breekt de strijd tussen
leven en dood

de beelden

ik hou teveel van ze
woorden, ze spoelen aan
in mijn onherbergzaam oord
de beelden
bewegen taal tot liefde
verlangen niet meer