Vergeten in hout

Was het enkel de specht
die het hout verwondde, zich liet gaan
als was het een zonde tegen wil
en schade rest niets meer dan een stervende,
gedwongen tot overgave, verloren.

Hoor, hoe leven verdwijnt
in een geluidloze zucht en toch
schreeuwend om een wonder.

Zo davert de grond nog eens
en weer kunnen we de ogen sluiten

om alleen achter te blijven
met een afgekloven stilte

in een te grote leegte.

Kijk mama, zonder handen!

Voorbij de schemering

Neem mij
bij de hand,
beweeg met de getijden
en dans je hart uit je borst.

Kom, laat ons de wereld
voorbij
en toon je ware gezicht
in mijn dromen.

Relax

Vrij

Ze wiegt in mij
als het vuur van de dageraad
laat mij zachter zijn dan dauw

puur, onaangeroerd
verdwijnt niet in de wind
maar lacht en laat de lente zijn

als mijn, een eigen geluid
en alle dagen
hoor ik haar stem

over de duinen
over de zee
zelfs onder het nachtblauw
ademt ze mijn dromen mee

ze is als goud, lichter dan licht
mijn hart is een vlinder
die zij de vrijheid geeft.

Lac Pavin

Het uitzicht schittert
tussen de smeltende eiken.

Het roerloze donkerblauwe tapijt
wordt slechts verstoord
door fluisterende sneeuwkristallen
vallend in de peilloze diepte.

De zon priemt aan de horizon.

Voor het eerst in lange tijd
horen de wolken haar aan
en varen eerbiedig uiteen.

De aarde zuigt aan onze voeten.

Hoger, op de berg
strekt het maagdelijk witte kleed zich uit.

en staart ons onbewogen aan.

Voorzichtig betreden we zijn domein.

Onmiddellijk boren onze voetstappen
diepe kraters in zijn blanke buik.

Een nieuwe ijstijd
ontvouwt zich voor onze ogen.

De vulkaan zwijgt
en wij spreken slechts met onze adem.

7 mei 2010

Dichter in de nacht

Er waakt een getourmenteerde jeuk
in mijn nachten die – tevergeefs – met
geen pen te beschrijven zijn.

Ik hang mijn blindheid aan de kapstok,
probeer een nieuwe jas
maar bij het aantrekken krassen
mijn vingers ongecontroleerd
tussen de naden door.

In mijn verlorenheid
ruk ik alle vensters open

vleugels heb ik – goddank – gisteren al geschreven.

Aurora

Niet alle sterren gaan uit dromen
ze maken plaats voor ruimte, dingen
herinneringen geven een slinger
aan dat wat komen gaat

in afwachtende stilte

om haar te zien gaan, warme schaduw
van schoonheid en dauw
bloesem van de dag, opspringend
uit de vacht van de nacht.

Een lied zwelt aan
en zij komt op
in haar mantel van licht.

Blauwe dromen

Een zee veroverde
landtongen, golven rolden
langs het gehemelte van de horizon.

Het water kantelde

en langs de randen van de tijd

klonk het geklapwiek van vleugelwoorden.

Een gedachtegaal floot zich een regenboog
in een ruimte van gespiegelde zonnen.

Ik trok het licht aan
en de maan
scheen door mijn dromen.

Maandag, morgen

Ik klim uit de sneeuw
van mijn bergenzachtewinterdekbed
en dwarrel in mijn sokken, scheep
ter waterval en kam de spinnen
uit mijn tapijt.

Er huilt een wolf in mijn binnenste

het knort in mijn gedachten.

Ik hak mijn ontbijt
uit de rotsen, groet
moeder marmot goedemorgen.

Alle kelken sperren
hun monden ter hemel
ik drink de zon

en bestijg mijn fiets.

Meisjes met snorren

What are you looking at?

Buikvlucht

Weet je mijn blik, gevangen
in je net van vrijheid
een sprong in het diepe blauw
van ogen, aandachtig

streel ik je lijnen, oneindig
geschonken glimlach
in het azuur der levens.

Tot aan mijn enkels in de golfslag
zijn het maar gedachten
schuimend in je kielzog

zo groet ik u, tuimelaar van dromen.

Zonsopgang