Ode aan de herfst

Wat is het heerlijk om de stammen te zien opgaan in een grijze zondagmiddag. De verwaaide, fel gekleurde bladeren die zich spiegelen aan de wakkere wandelaar. Het bedauwde mos dat zich bedachtzaam in je gedachten krult. De padden en de stoelen samengebracht in een gekleurde ode aan de herfst.

Landkaart van de ziel

Haar ogen talen naar
verre einders, haar huid
vertelt een bijzonder verhaal.

Een levensloop van lijnen
als een landkaart van de ziel.

Zij raakt mijn wezen
betreedt de roerige vertrekken
van mijn hart.

Binnenskamers rest enkel nog
een warm gevoel,
de stilte van een diep contact.

Blad voor blad

Ik neem afscheid
van mijn leven

het licht
van zon en maan

van de regen
tikkend op mijn broos bestaan.

Niet meer
aarzelend in de wind

nooit meer zwaaien
naar een spelend kind.

Ik hoef alleen
nog maar te zijn
kan slechts mijn wezen delen.

Ik ben alleen met velen.